Mededogen voor het gekwetste kind – Lieve kleine ik

Het gekwetste kind in jezelf. Lieve kleine ik…

Gekwetst verleden

Soms kun je een beetje overspoeld raken door medelijden voor je eigen ik. Als je bijvoorbeeld in gedachten terug gaat naar de momenten waarin jou onrecht is aangedaan. En echt, dat is helemaal niet raar, het is juist een sterk verlangen naar herstel voor het verloren kind in jezelf. Maar medelijden klinkt vaak negatief alsof je in een soort van slachtofferrol blijft hangen. Maar noem het dan maar mededogen voor jezelf, want dat is liefdevolle aandacht voor het gekwetste kind in jezelf. Het is je verleden omarmen, om in het heden te kunnen bestaan.

Maar je wilt niet dat het verleden je blijft achtervolgen. Die zware rugzak vol nare herinneringen wil je neerzetten om te kunnen leven in het heden. Je wilt de kinderjaren die jou vastgeketend houden aan je verleden en je belemmeren te zijn wie je eigenlijk zou moeten zijn, loslaten. Je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent; een mens vol passie en mededogen. Maar de ketenen van vroeger maken je onzeker, hebben een beladen invloed op keuzes die je moet/wil maken en geven een gevoel van afhankelijkheid omdat je worstelt met vergeving.

Het kan een pijnlijke waarheid worden als je gaat begrijpen dat, zolang je blijft vasthouden, je het gekwetste kind blijft en je niet volledig kunt groeien in volwassenheid.

Een klein gedicht:

 Mededogen voor het gekwetste kind in jezelf

Lieve kleine ik…

Zoals een moeder haar pasgeborene omarmt, zo houd ik jou dicht bij mij.

Beschermend en verborgen in mijn armen.

Als een lied stop ik je in mijn hoofd en neem je overal mee, wiegend op het geluid van de wind.

Dicht bij mijn hart houd ik je, vastgeklemd aan mijn gekwetst verleden.

Maar lieve kleine ik,

Als ik je stevig vast blijf houden kan ik niet verder komen.

Mijn gedachten blijven daar wat jou is overkomen.

Ze zeggen dat ik los moet laten. Laten gaan wat is geweest.

Maar hoe kan ik jou vergeten, als je steeds het lied van toen blijft spelen.

… lieve kleine ik,

Laten we afscheid nemen van de tijd waarin we niets meer kunnen geven.

En als je gaat, huil maar niet, wij zullen blijven hetzelfde kind.

Niet meer samen en toch als één. Levend in het heden, uniek zoals ik ben.

Een geliefd kind, omarmt door de Schepper van het leven.

© Tineke Venhuizen

Over ‘gekwetst verleden’ is een volledig verhaal geschreven. Ga via deze link naar het verhaal: ‘mededogen voor het gekwetste kind’