Mededogen voor het gekwetste kind in jezelf

‘Het is je verleden omarmen, om in het heden te kunnen bestaan.’ – Tineke

(probeer even door te lezen tot het eind zodat je de kern ervan begrijpt. In ieder geval aan het eind vertel ik je een verhaal met een waardevolle boodschap…)

Mededogen

Soms kun je een beetje overspoeld raken door medelijden voor je eigen ik. Als je bijvoorbeeld in gedachten terug gaat naar de momenten waarin jou onrecht is aangedaan. En echt, dat is helemaal niet raar, het is juist een sterk verlangen naar herstel voor het verloren kind in jezelf. Maar medelijden klinkt vaak negatief alsof je in een soort van slachtofferrol blijft hangen. Maar noem het dan maar mededogen voor jezelf, want dat is liefdevolle aandacht voor het gekwetste kind in jezelf. Het is je verleden omarmen, om in het heden te kunnen bestaan.

Emoties

Wanneer je een nare jeugd hebt gehad, kan het goed zijn dat er veel gebeurtenissen op de achtergrond blijven haperen als je eenmaal volwassen bent geworden. Het kan zijn dat jij als volwassene traumatische gebeurtenissen maar moeilijk kunt loslaten. Je legt jezelf (onbewust) een zware last op en blijft zo hangen in eenzaamheid, gevoelens van onrecht en soms zelfs bitterheid. Vaak omdat je niet weet wat je met die overweldigende emoties aan moet. Als een gekwetst kind leerde je jezelf te beschermen door een muur om je hart heen te bouwen, jezelf af te sluiten van de buitenwereld en te verstoppen in je eigen wereld. Wanneer emoties je in de weg gaan zitten en het heden kruist met het verleden, kan, als reactie op je zelfbescherming mechanisme, het gedrag zich herhalen in volwassenheid. Je zit dan zeg maar nog in het gekwetste-kindmodus.

Het kind…

… dat eenzaam was terwijl het naar liefde en geborgenheid verlangde.
… dat gebrek aan liefde van de moeder of de vader (of beide!) heeft gehad.
… dat gepest is door leeftijdsgenoten.
… dat is afgewezen door volwassenen.
… dat wenste ergens anders te zijn, droomde te kunnen vliegen omdat het moest vluchten.
… dat is gekwetst, geslagen, geknakt en net-niet-gebroken.

Liefde en geborgenheid zijn (een van) de belangrijkste basisbehoeften voor een kind. Dat besef je maar al te goed wanneer je zelf deze geestelijke voedingsbronnen hebt gemist. Je kunt diep teleurgesteld zijn geraakt om het gemis van deze basisbehoeften omdat je steeds wordt geconfronteerd met de gevolgen in je volwassenheid.

Verleden

Maar je wilt niet dat het verleden je blijft achtervolgen. Die zware rugzak vol nare herinneringen wil je neerzetten om te kunnen leven in het heden. Je wilt de kinderjaren die jouw vastgeketend houden aan je verleden en je belemmeren te zijn wie je eigenlijk zou moeten zijn, loslaten. Je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent; een mens vol passie en mededogen. Maar de ketenen van vroeger maken je onzeker, hebben een beladen invloed op keuzes die je moet/wil maken en geven een gevoel van afhankelijkheid omdat je worstelt met vergeving.

Het kan een pijnlijke waarheid worden als je gaat begrijpen dat, zolang je blijft vasthouden, je het gekwetste kind blijft en je niet volledig kunt groeien in volwassenheid.

Een klein gedicht:

Mededogen voor het gekwetste kind in jezelf

Lieve kleine ik…

Net zoals een jonge moeder haar pasgeborene tegen zich aandrukt,

zo houd ik jou altijd heel dicht bij me.

Beschermend, verborgen in mijn armen.

Als een lied, stop ik je in mijn hoofd en neem je overal mee,

wiegend op het geluid van de wind.

Dicht bij mijn hart houd ik je vast en kan je niet laten gaan.

Bang als ik ben om je kwijt te raken,

houd ik je stevig vastgeklemd aan mijn gekwetst verleden.

Maar lieve kleine ik, mijn toekomst is niet wat het zou moeten zijn.

Als ik je vast blijf houden, verlies ik het uitzicht over mijn leven.

… lieve kleine ik, neem maar afscheid van de tijd

waar in je niets meer kan geven, dan wat toch al is geweest.

Ga maar terug naar die tijd; het zijn dat voorbij is.

En als je gaat, huil maar niet, wij zullen blijven hetzelfde kind.

Zonder samen te zijn, zijn we nog altijd één.

Mij overgevend aan het heden, kan ik zijn wie ik ben;

een geliefd kind, omarmt door de Schepper van het leven.

Kostbaar en waardevol in mijn eigen tijd.

© Tineke Venhuizen

Geloven in meer als kracht

Ergens sterk van overtuigd zijn geeft je kracht. Het kan werken als een geestelijke motor dat je helpt een koers in het leven voort te zetten. Een overtuiging of geloof kan je troosten in tijden van pijn en verdriet. Maar naast dat je er kracht uit kan putten, kan het je ook neerhalen. Als je bijvoorbeeld geloofd wat er in de Bijbel staat en je de woorden van de Here Jezus leest waarin Hij de kinderen bij zich roept, kan je over deze woorden best verdrietig worden. Want zo heeft het voor jou misschien helemaal niet gevoeld.

Je kunt je afvragen: Waar was God toen ik het als kind zo moeilijk had? Was Hij mijn Helper in mijn onmacht, een troostvol lied in de donkerste nachten? Ik ben zo bang geweest. Maar God? Nee, die heb ik niet ervaren…

Zomaar een paar gedachten die door je heen kunnen gaan als je je focust op je diep gekwetste kinderhart.

‘Heer…’ Een eenzame fluistering van een gebroken hart dat langzaam vervaagt… ‘Waar was U, toen ik U zo nodig had?’

En het is niet onwaarschijnlijk als er velen met soortgelijke gedachten en gevoelens worstelen…

En toch.

En toch weet ik dat die eenzame fluistering, die stille schreeuw van onmacht, niet vervaagt in ’t niets…

Diepste gevoelens verlangen niets liever dan pure erkenning. Een stem wil gehoord worden. Een ziel heeft het nodig om gezien en geliefd te zijn. En wanneer je dat niet ervaart, blijft het leeg, verlaten en onbeantwoord.

Wat zou het alles omarmend zijn wanneer je een warme stem vol liefde en erkenning hoort voor jouw gekwetste kinderhart!

‘Mijn lieve kind. Ik was bij je…’ Niet verontschuldigend, maar troostend en bevestigend. En Hij gaat verder: ‘Ik bén bij je… ’

Je hebt een plaats dichtbij Hem. “…Als een geliefd kind, omarmt door de Schepper van het leven.”

Maar hoe..?

Herstel

Kunnen beschadigde emoties in de kinderjaren, inclusief de gevolgen in de volwassenheid, herstellen? De traumatische ervaringen van een kind kunnen op het moment van gebeuren niet met terugwerkende kracht teniet worden gedaan. Ook krijgt een kind niet op het moment van gebeuren een magische ervaring van de aanwezigheid van God. Soms ervaart een kind duidelijk troost en bescherming, maar vaker nog zal het kind diep gekwetst raken door toedoen van anderen in zijn of haar omgeving en zal het blijvende schade oplopen.

Ben jij ervan overtuigd dat er een God is die van Zijn kinderen houd, zoals staat geschreven in het prachtige verhaal waarin Jezus de kinderen tot zich laat komen? Dan geloof je ook dat op het moment van gebeuren God alles ziet en voelt wat het kind voelt. Hij omarmt het kind liefdevol en hunkert ernaar het kind te troosten.

In deze gebroken wereld is er afstand ontstaan tussen God en mensen. Zou het kunnen dat Mensen een sterkere overtuiging ontwikkeld hebben over zichzelf dan over hun Schepper? Ik ben er van overtuigt dat God diep verdrietig is om al het leed wat wij meemaken.

Het beeld van God de Vader kan helen en beschadigde emoties kunnen herstellen wanneer we er liefdevol en met mededogen aandacht aan geven. We kunnen (opnieuw) leren geloven in een liefdevolle Vader die wel aanwezig was tijdens die moeilijke momenten. We mogen mededogen hebben met ons gekwetst verleden omdat God ons omarmt en wil dat we bij Hem komen zodat Hij de beschadigingen kan herstellen. We moeten niet zo hard proberen om het allemaal zelf te willen doen. Ga met je gebroken hart en gebroken dromen naar Hem toe. Laat Hem eraan werken zonder het weer uit Zijn handen te trekken omdat je misschien niet durft of omdat je ongeduldig bent.

Ervaren dat God er is – een waargebeurd verhaal

Er was een vrouw die dit proces heeft doorgemaakt.

Toen ze nog een jong meisje van negen jaar oud was had ze, voordat ze ging slapen, een klein briefje aan de Here Jezus geschreven. Ze had een korte, maar heel belangrijke vraag bij Hem gelegd. Een vraag om bevestigd te worden in de liefde van haar eigen vader, omdat ze dat zo mistte. Op die bewuste avond had ze stilletjes het briefje op het tafeltje naast haar bed gelegd en de Here zachtjes gefluisterd: “U kunt mij een antwoordt geven als ik slaap, de pen leg ik hier neer.” De volgende ochtend sprong ze nieuwsgierig en hoopvol uit haar bed! Maar de pen was onaangeraakt en het papiertje – met uitzondering van haar vraag – was leeg…

Er staat niks! Hij heeft niets terug geschreven… “Waarom heeft U niet geantwoord?!”
Een diepe, pijnlijke teleurstelling welde in haar kinderhartje op.
“De pen had ik alvast voor U klaar gelegd! Ik heb het U zo makkelijk gemaakt!”
Ze huilde omdat haar hartje zo leeg was gebleven.

En o, wat was het jonge meisje gekwetst. Diep gekwetst. En toen had ze haar hoop opgegeven omdat, voor haar gevoel, zelfs de Here Jezus niet van haar hield…

Stil verliep de dag… en de dag erna. En de volgende dagen ook. Totdat de pijn beetje bij beetje was versleten en het muurtje was opgebouwd. Ze raakte gewend aan de gedachte en het gevoel dat haar vader niet van haar hield. Ook haar Hemelse Vader had ze ver buiten het muurtje van haar hart gesloten.

In eenzaamheid intens geliefd

In plaats van liefde en geborgenheid ervoer het kind eenzaamheid en wantrouwen waardoor ze een enorme weerstand opbouwde voor de wereld om haar heen. Zo ook tegenover haar hemelse Vader.

God laat het er niet bij dat een kind eenzaam achterblijft en zal zijn vaderlijke liefde tonen en bevestigen door en via anderen. God werkt door mensen heen. Om elkaar aan te sporen, te inspireren en te motiveren elkaar lief te hebben zoals Hij ons lief heeft. Om de behoeftige en de gebrokenen onder ons bij Hem te brengen om te kunnen herstellen van de pijn die hen is aangedaan.

Als volwassen vrouw heeft ze mededogen leren hebben voor het eenzame en wantrouwende kind in haar via anderen. Ze heeft opnieuw mogen ervaren dat God wel bij haar was toen ze het moeilijk had. Hij zat niet fysiek naast haar op de bank, maar Hij hield haar geestelijk in Zijn Vaderlijke armen geborgen. Zij had namelijk nooit zover kunnen komen met zoveel kracht als Hij haar niet had vastgehouden! In dat besef kon ze opnieuw leren vertrouwen dat Hij altijd aanwezig is, zonder Hem echt direct te ervaren. Net als wanneer een mens bij je is, kun je het lichaam zien, maar de geest niet. Niet kunnen zien wil niet zeggen dat het er niet is. God is Geest. Zo is Hij er altijd. Niet zichtbaar voor onze ogen. Wel voelbaar in ons hart.

“De bevestiging dat God er altijd is en je vasthoud door alle ellende heen wordt werkelijkheid, wanneer je op een dag terug kijkt en beseft dat je nooit zover had kunnen komen als Hij je niet had vastgehouden!” – Tineke

Proces

Nog even kort over het proces: In dit proces zal je eerst moeten leren vergeven alvorens je los te kunnen maken van afhankelijkheid van degene die jou pijn heeft aangedaan. Het beeld over de mensen die je pijn gedaan hebben zal geleidelijk aan herstellen tijdens het vergevingsproces. Het beeld van God als Vader en het beeld over zijn afwezigheid kunnen dan ook herstellen. Het hele proces van mededogen voor mijn kind-zijn, het vergeven van mijn vader en het herstellen van het beeld van God als Vader waren voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zolang mijn vader nog een dominante rol in mijn gedachten speelde, kon ik God niet als een liefdevolle Vader zien. Steeds wanneer ik aan God dacht, zag ik de nare ervaringen als het gezicht van mijn vader. Dat klopte niet. Het beeld was compleet vertekend. Voordat dit proces begint, moet er eerst mededogen zijn (mededogen = erkenning en aanvaarding) voor je eigen ik.