Een eerlijk verhaal over het najagen van vrede te midden van de chaos… over eigen realiteit, moed, verwondering en dankbaarheid. Ontstaan en ontdekt vanuit een goed-genoeg en imperfect leven…
Hoe het is ontstaan is een ander verhaal. Maar laten we in de realiteit van deze dag blijven. Niet terug naar het verleden en niet verder gaan dan het heden. En op die manier leven we het leven zoals het is gegeven, proberen we keuzes af te stemmen op ons gevoel en dragen we emoties en gevoelens, door welke omstandigheden dan ook opgekomen, met de kracht en wijsheid die we hebben geleerd.
Ontdekte schatten kerft ze in, in de dagelijkse realiteit van het leven.
Hoe dóet ze dat toch..?!!
Na een lange dag op het werk kom ik eindelijk thuis. Voldaan van de zware maar gewaardeerde taken die ik netjes heb kunnen afronden. Tevreden kom ik thuis, daar waar niemand mij stoort als ik dat niet wil. Mijn huissloffen staan klaar om in te stappen en de geur van een heerlijke maaltijd doet me beseffen dat ik flinke trek heb. Verrukkelijk! Ik kan zo aanschuiven! Ik geef manlief een dikke kus en krijg als antwoord een warme omhelzing. Mijn drie kinderen zitten lief aan tafel te kleuren en wachtten geduldig tot nadere orders. We kunnen rustig praten en er heerst een fijne sfeer. Op ons gemakje eten we onze borden leeg en genieten zoals elke avond nog even na…
Heerlijk! Wat genieten we van ons welverdiende rust en kalmte…
Ehm….
Niet dus!
Want het is niet de realiteit. Het is niet mijn realiteit.
Het is het najagen van schatten, ronddwalend in een droom, vastgeketend door gedachten en gevoelens die je nooit uit dit gejaag kunnen trekken. Door wild te jagen op wat niet jouw realiteit is, wordt jouw realiteit een beeld van je eigen geweven web dat vooral ontstaat door dat wat je vergeten bent te zijn… Het is je leeg focussen op dat wat je helemaal niet mooi vind. Dat zuigt je leeg en slorpt je reservetank tot de laatste druppel op. Daardoor voel je je leeg.
Maar het mooie volgt; je kunt dat waar je zo naarstig op jaagt wel jouw realiteit maken door juist de dingen te leren zien die je zo graag zou willen zien. Maar misschien dan in een iets andere vorm gegoten. Dat wat je zo graag zou willen opgraven kun je niet vinden omdat je misschien anders moet zoeken. Leer als eerste te zoeken met dankbare ogen met het hart gericht op dat wat je hebt en onbewust wel waardeert. De mooie dingen worden onzichtbaar door een verkeerde focus.
Wordt je opnieuw bewust! Dat wat je aandacht geeft groeit immers, toch?
Maar wat zijn dan de schatten op het kleine plekje dat jou is toevertrouwd? Hoe diep moet je graven om ze eindelijk te vinden?
Hoe kan ik schatgraven in mijn realiteit en echt vinden?
Dromen die niet perse onbereikbaar hoeven te zijn als je in je eigen realiteit je zegeningen maar ziet…
Dus opnieuw gaan we op zoek. Op zoek naar die waardevolle schatten uit je eigen realiteit. En dan gaat het over dankbaarheid, hoe klein ook.
Klaar was ik op het werk na een lange drukke dag waarin ik, ondanks het stellen van prioriteiten, mij compleet voel gesloopt. Mijn hoofdpijn overweldigend aanwezig. Verlangend naar rust en stilte. Ik baal er onderhand van dat ik elke dag op mijn brakke fiets moet omdat ik geen auto heb. Vooral als het slecht weer is. Vandaag stond ik dan weer trouw op tijd op het schoolplein om mijn meiden op te halen. Dit keer dan wel als enige doorweekt door de regen… Ik probeer niet te vergelijken, maar soms – en vooral op dit soort momenten – voel ik toch wel een beetje medelijden. Voor mezelf, mijn kinderen. Is dat gevoel realistisch in deze situatie? Terecht? Zeg het maar. Maar ik baalde op dat moment enorm!
Maar we hebben het gered. We zijn weer thuis.
Thuis kon ik nog niet rusten. Mijn hypersensitieve meisjes waren ook moe, wilden drinken en rust. maar tegelijk ook spelen. Alles moest het liefst in een keer. En alle drie wilden ze hun verhaal kwijt. Ik voelde me verdwaald in een web van verplichtingen, terwijl ik snakte naar rust en terugkomen bij mezelf.
Het is alles, behalve perfect. Maar het is mijn realiteit…
En dat wat je niet hebt, graag even zou willen omarmen.
Maar iets dat niet perfect is, kan ook schoonheid uitstralen. Iets wordt als perfect beschouwd op basis van veronderstellingen en opvattingen. Imperfectie wordt echte schoonheid omdat juist dankzij imperfectie donker van licht te onderscheiden is.
Het is maar een piepklein fragment uit mijn leven als alleenstaande hooggevoelige werkende moeder. Het steeds opnieuw schakelen tussen verantwoordelijkheden thuis en verantwoordelijkheden op het werk. Twee werelden in één leven.
Het is een momentopname van thuiskomen vanuit verschillende stations zoals werk, school, schakelen en acclimatiseren… een stukje besef in mijn bestaan, een nieuw stukje puzzel in mijn leerproces van aanvaarding en waardering, van dankbaarheid en kosteloze genade:
– Dat ik mijn realiteit heb en zoekend naar balans niet leef in de realiteit van een werelds, prestatiegerichte, vergelijkende gedachtepatroon.
– Dat ik leer en mag erkennen dat ik het niet altijd makkelijk vind, maar dat ik elke dag opnieuw mijn weg hierin kan vinden.
– Een eerlijk antwoordt op mijn vraag of mijn ogen geopend mogen worden voor die realiteit, dat ik het verschil mag leren zien tussen goed en minder goed en mijn houding daarin.
– Het besef van de grote verantwoordelijkheid die ik draag.
– Het besef van energieniveaus, waar ik een balans in moet vinden.
– Het besef dat ik het vermogen heb om een keuze te maken, de keuze van beleving van mijn wereld; de realiteit omhelzend; de drukte, de rommel, het lawaai om me heen en dat ik weet dat het ontsnappen hieraan, om rust te vinden, alleen bij dat kan waarvan ik houd.
– Het besef dat wat ik hebt, op eerlijke en realistische waarde weet te schatten.
– Misschien omdat ik ten diepste besef, dat wat ik heb, ik pas zou missen als ik het niet meer zou hebben.
– Dat je ook kunt beseffen wat je hebt als je het nog wel hebt, en daarvan leert genieten; om midden in je realiteit te kunnen leven, nu het nog kan.
Stress in piek momenten is niet gezond, dat weten we allemaal. Stress is wat er met je gebeurt als je denkt iets niet of moeilijk aan te kunnen. Richt je dus niet op verandering van het probleem, maar op verandering van je relatie en je gedachte tot het probleem.
En zo creëert ze haar eigen positieve realiteit en dat van haar kinderen, door van ervaringen een mooi patroon te weven en dat in balans te brengen en te houden. Niet door lelijke ervaringen weg te poetsen uit haar herinneringen, maar door er iets moois van te maken. Het is zoals schatgraven in je eigen realiteit. Zonder jouw realiteit te vergelijken met dat van een ander. Jezelf af te vragen… Wat zit er in een ervaring die je kan gebruiken voor een volgende keer en wat heb je ervan geleerd…
Jouw realiteit is jouw leven. Dat wat jij moet dragen, verantwoorden, inkleuren, samen met je dierbaren. Ondanks lastige momenten probeer je te beseffen wat jouw zegeningen zijn. Het kleine beetje geluk in deze veeleisende maatschappij. Jouw realiteit. Jouw leven. Jouw thuis. Alles wat ‘jou’ maakt tot wie je bent. Omdat wanneer je het niet meer hebt, het niet meer jouw realiteit zal zijn.
Wees zuinig op dat wat je hebt, daar waar je over mag waken op het kleine plekje wat jou is toevertrouwd. Wat zo belangrijk is, waardevoller dan je aanvankelijk zou denken. Vooral op die momenten dat je het even niet meer ziet zitten…
Tineke Venhuizen 